Hanna  Banaszak swoją drogę artystyczną rozpoczęła pod koniec lat 70. Już  na  samym  początku  zainteresowali   się  nią   współcześni   poeci  i kompozytorzy. Byli wśród  nich: Jerzy  Wasowski, Wojciech  Młynarski, Andrzej  Trzaskowski, Jonasz Kofta,  Jeremi Przybora,  Jerzy "Duduś"  Matuszkiewicz, a także  Jerzy Satanowski,  Jan „Kanty” Pawluśkiewicz i  Zbigniew Preisner. Ona także jest nieustająco zainteresowana słowem, muzyką, przemianą i kreatywnością. W spotkaniu towarzyszyć jej będzie także dobrze znany widzom Nie Teatru pianista, Jacek Szwaj.

Artystka użyczyła głosu postaci Hanki Ordonówny w filmie  „Miłość ci wszystko wybaczy” (1981),  zaśpiewała  arię  Vivaldiego w  filmie  Witolda Leszczyńskiego „ Siekierezada” (1985). Aleksander   Bardini   mawiał:   "... chcę zostać  przy mojej  rzetelnej,  głębokiej  wdzięczności  za  to,  co ona  robi.   Za   co?   Na   przykład   za   wspaniałą   polszczyznę,   która   tak   bardzo  przeszkadza  niektórym  ludziom  w   tym,  by   być  współczesnym  człowiekiem. Jej  nie  przeszkadza!  Jest  to królowa rubata, przy  czym  nigdy  to nie  wykracza  poza  granice  dobrego  smaku.  Jestem  jej  wdzięczny  za  mój zachwyt  nad  tym, co  bym  nazwał  gospodarką  wdziękiem ,  a   także   za  niebywały  smak  i  takt   w  stosowaniu  ozdobników  muzycznych, które  sama  wymyśla  i  które  stają  się  nie  ozdobnikami  samymi   w  sobie, tylko  trwałą  częścią  muzycznej propozycji..." (fragment konferansjerki z recitalu w Łańcucie).

Swoją   interpretacją Hanna Banaszak uwspółcześniła poezję  Jana Kochanowskiego.  Wykonuje  wiersze J. Brodskiego, W. Szymborskiej, S. Różewicza. Zmierzyła  się wokalnie z muzyką  Mozarta, Vivaldiego, Chopina, Mangione, Corea, Metheny’ego,  Davisa,  Gershwina,  Ellingtona.

Ma  również  zainteresowania  pozamuzyczne. Tomik  wierszy,  który  wydała, jest między innymi zachwytem  nad zabawnymi nazwami  polskich miasteczek.                     Wystawa  fotografii,  którą czasem prezentuje w  Polsce,  jest  opowieścią   o  podróży, która  wypełnia  większość  jej  życia . Całość  jest  zainscenizowana   i   opatrzona  mało  znaną   muzyką   z   jej  repertuaru.  Podróż  zajmuje   istotny  fragment  jej  codzienności,  ale  jak  mówi,  najistotniejsza jest dla  niej  podróż   w  głąb  siebie.

Od  wielu  lat  interesuje  się  psychologią, cyt.: "...ciekawi  mnie  człowiek  i  jego  możliwości  metamorfozy". Zgłębianie psychologii wykorzystuje w śpiewaniu.

W dorobku Hanny Banaszak znalazły się:

- recitale telewizyjne: „WOŁANIE   EURYDYKI ” ,   „ TELEFON   ZAUFANIA ” ,   „ O   CZYM   MARZY DZIEWCZYNA”, „ZANIM BĘDZIESZ U BRZEGU”

- projekty płytowe:  „NIKT  TYLKO  TY”,   „ Złota  kolekcja - W

MOIM MAGICZNYM DOMU”,  „BANASZAK - KOFTA”, „HANNA BANASZAK w

Studiu W. Lutosławskiego”,  „HANNA BANASZAK śpiewa piosenki J.D. MATUSZKIEWICZA”, krążek do którego skomponowała muzykę „ STOJĘ NA TOBIE ZIEMIO”, oraz  „WIGILIA  Z  HANNĄ BANASZAK

- dwa  wydawnictwa  DVD.

Brała udział  w wielu koncertach. Poza licznymi występami w Polsce, prezentowała się  w  Japonii, Stanach Zjednoczonych,  Belgii,  Holandii,  Niemczech, Portugalii, Wielkiej  Brytanii, Rosji, Kanadzie, na Malcie etc.

W swoim dorobku posiada liczne  nagrody i wyróżnienia. Minister Kultury  i Sztuki  Waldemar Dąbrowski uhonorował ją medalem Gloria Artis. Jest  posiadaczką   statuetek:  Victora,   Kreatora,   Bursztynowego Słowika,  Prometeusza, Złotej Tarki  etc.,  a  także  laureatką  kilku  nagród  festiwalowych. W 2013 roku od Polskiego Radia otrzymała prestiżową nagrodę za dotychczasowy dorobek – tzw. Honorowy Złoty Mikrofon. W roku 2014 wręczono jej nominację do tytułu  „Mistrz Mowy Polskiej”. W tym samym roku Prezydent RP Bronisław Komorowski  odznaczył ją Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski.                                                                                            

Hanna Banaszak:  "…nagrody  i  splendory, choć stanowią  miłe łaskotanie  próżności, mają  dla  mnie  znaczenie  drugorzędne.  Najciekawsza  i  zarazem  najtrudniejsza   jest  dla  mnie  czysta  kreatywność,  stawianie  sobie  nowych  wyzwań,  bez  powielania  samej siebie   i  innych   wzorców.  Dlatego  lubię  sobie wyznaczać  coraz   trudniejsze  zadania.”

‍